Mr.Pravinbsalunkhe

एका बाबानं लेकीसाठी लिहिलेली कविता. बाबानेही वाचावी अन लेकीनेही! गोड माझी परी! देवाच्या घरून एव्हढ्या दुरून आली माझ्या घरी, गोड माझी परी हृदयाचे स्पंदन ती, रेशमाचे बंधन ती, प्रेमाची भाषा ती, जगण्याची आशा ती पाणावले डोळे आज, पापण्यांच्या तिरी आली माझ्या घरी गोड माझी परी... बोबल्या बोलांनी, निनादले घर पावलांच्या गुंत्यात, जीव खालीवर घोडा करून बाबाचा, स्वारी खूष पाठीवरी आली माझ्या घरी गोड माझी परी... शाळेत पहिला दिवस तिचा काळजीनं बाबाचा जीव वेडापिसा हुरहूर मनाला जरी , टाटा ती करी आली माझ्या घरी गोड माझी परी... ए बाबा तू कुठे आहेस? तू ये ना घरी लवकर अस तिचं फोनवरचं लाडिक मधाळ बोलणं, बाबाला घायाळ करी फोन करून ती घेई काळजाचा ठाव मग बाबाच्या मनाची होई धावाधाव आईपेक्षा बाबावर लळा ती करी आली माझ्या घरी गोड माझी परी... हळू हळू वाढे ही चंद्राची कोरं नटण्या मुरडण्याची हौस तिला भारी हट्ट पुरवे बाबा तिचा अपुल्या परी आली माझ्या घरी गोड माझी परी... हळू हळू दिवस गेले भुर्र उडून स्थळ आलं तिला कुणा आप्ताकडून काळजात झाल चर्र , पिल्लू जाईल आता दुसऱ्या घरी आली माझ्या

            " यत्र नार्यस्तु पुज्यते! रमन्ते तत्र देवता !"   अशी नारी पुजनाची महती संस्कृत सुभाषितकाराने गायिली आहे. या जगात फक्त दोनच जाती आहेत ती म्हणजे एक पुरुष, दुसरी स्त्री. नारीचे(स्त्री)  पूजनीय स्थान सांगत असताना 'न स्त्री स्वातंत्रमहर्ती...!! असे म्हणून तिच्या स्वातंत्र्याची किल्ली मात्र पुरुषांच्या हातांत देऊन टाकली आहे.                        "तुच माता तुच सरस्वती,                         तुच कालिका, तुच रणरागिणी,                         तुच या विश्वाची वसुंधरा,                         तुच सखी नि तुच दामिनी,                         तु इंदिरा, तू झाशी,                         तु जिजाऊ तु सावित्रीबाई,                        तु प्रतिमा, तु कल्पना,                        तु आदिशक्ती, तु संयमाचा महामेरू"               अशा एक ना अनेक प्रकारे स्त्रीची विविध रूप समोर येतात, आपण त्यास पाहतो; पण आज हे प्रत्येक स्त्रीला उपभोगता आलं का ? ती स्वतः तिचं रक्षण करण्याचे कार्य करू शकते का ? स्त्री वंदनीय आहे, पुज्यनिय आहे म्हणून ती रक्षणीय आहे. पण रक्ष